Van klei tot canvas: mijn kunst, mijn verhaal

​

In 1992 begon mijn avontuur met boetseren. Kleien, vormen, kneden — het voelde alsof ik gesprekken voerde met de materie zelf. Elk werk dat ik maakte, droeg een stukje van mijn ziel. Niet gladgestreken, maar ruw, eigenzinnig en wars van trends. Toen ik eind 2023 begon te schilderen, ontdekte ik een nieuwe taal om hetzelfde verhaal te vertellen. De klei werd verf, maar de boodschap bleef dezelfde: de mens, met al zijn grillen, dromen en tegenstrijdigheden.

​

Mijn inspiratie? Urban art. Murals in de stad, vol rauwe energie en verhalen. Die breng ik naar mijn doeken. Maar verwacht geen gepolijste plaatjes of commerciële knipogen. Elk werk is een eigenwijze cocktail van humor en tragedie. Want ja, wij mensen lopen soms vrolijk met oogkleppen op richting de afgrond, maar hé — waarom zouden we daar niet om lachen?

​

In mijn kunst zit altijd een strijd: tussen licht en donker, hoop en twijfel. Maar vooral tussen conformisme en rebels denken. Mijn werk is koppig. Het lacht je recht in je gezicht uit en fluistert tegelijkertijd iets diepers in je oor. Humor is nooit een gimmick, maar een kritisch mes dat snijdt door de façade van onze zelfingenomenheid.

​

Dus, of ik nu boetseer of schilder, het doel blijft: de wereld niet veranderen, maar wel een spiegel voorhouden. En als die spiegel je laat glimlachen — misschien met een frons erbij — dan heb ik mijn werk goed gedaan.

​

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal en tot ziens in de spiegel.

Christ'l